Chapter_3_unlocked_Blessed_roundabout

10/02/2024

Blessed roundabout

Het was winter, 10 november 2011 om 16:30 H.

Het miezerde en de lucht was grijs.

Ik geloof niet dat datums al te veel betekenis hebben, maar deze draaide voor mij het roer enorm om richting een nieuw begin.

10112011

Het was waarschijnlijk destijds "Meatloaf, Bat Out Of Hell" of gelijksoortige wilde jonge waanzin dat door mijn schedel galmde vanuit de MP3 speler die altijd dicht aan mijn hart om mijn nek hong.

Ik kwam uit bad die middag, bij mijn ouders, en ik had geen rekkertje voor in mijn haar dus had ik het maar nonchalant opgestoken in een klem achterop diezelfde schedel.

Altijd haast. De hele dag traag en geconcentreerd voor een lichtbak zitten

Rap thuis willen zijn.

Goede muziek die aanzet tot bewegen en hijgen en daardoor slanker worden dus ik trapte waarschijnlijk goed door.

Je kijkt naar links en er is niets.

De moment dat je de rotonde op wilt, beslist de duivelse of hemelse bles haar die aan dezelfde haarklem ontsnapt was, gespeten op dezelfde schedel argeloos over het lot als een openingsgordijn van een theaterscène.

You always where my soft blind spot

De wielen doen wat ze goed in zijn.

Ze draaien alle 6.

Erop of eronder, gelukkig erop en erover.

Ik ben niet licht. Ik ben zwaar. Ik heb het altijd gehaat.

Die auto smeet me de lucht in, moeiteloos, even kon ik vliegen.

De realiteit komt hard aan, zei mijn papa troostend na het ongeval. Hand op mijn schouder.

Ik rol op het dak, mijn hoofd botst als een tennisbal op het dak van de auto, de haarklem als medeplichtige en mogelijkse redder brak in stukken plastic, die stuk voor stuk in mijn scalp groeven, mijn geïmproviseerde helm, die neerkwam in shock brekende perfectie.

Ik tol om, mijn kaak raakt het dak en trekt scheef, mijn lichaam met mijn haar los vloog als een carwashreiniger over het dak van de wagen, om vervolgens 1,60 M dichter bij de grond achter de koffer neer te komen.

Oog in oog met de volgende bumper.

Doodsangst.

Niet eronder.

Alsjeblieft niet eronder.

Deze bumper stopt in alle rust, hij had me gezien.

De eerste auto vliegt nog 20 meter verder en parkeert anoniem aan de post.

De bestuurder stapt nooit uit.

Het eerste dat ik me herinner is…

Benen… Beweeg je benen.

Heel even spartel je als een hulpeloze vis op een Zwarte Zee van asfalt.

Voel ik mijn tenen?

Je betast je benen, jezelf afvragend dat ze nog van u zijn.

Een helse vraag met een verlossend antwoord.

Vandaag nog denk ik aan de snelheid die gehaald werd op een rond punt dat ik over het autodak ging en erover tuimelde.

En feitelijk, gelukkig, want dat zorgde dat ik over de auto ging en niet...

... eronder.

Ik was zo euforisch. Ik had mijn benen nog, mijn ruggengraad was niet over.

Ik had tranen.

Geen rolstoel.

Kinderen kunnen krijgen.

Leven.

Hoera.

Ik was als herboren.

Alles wat ik voor lief aannam was in dat moment geen evidentie maar een zegen.

Ik wil rechtkomen.

Een vrouw kwam naar me toe in paniek.

Blijven liggen! Ik heb alles gezien… je ging over het dak van die auto.

Je ging echt hard.

Je moet blijven liggen!

Ik bleef aanstalten maken om op te staan.

Ze wou me tegenhouden.

Ik was kordaat.

Ik wou rechtstaan om te zien of ik nog KON rechtstaan.

Het ligt in onze humane aard om recht te staan, nadat we vallen.

Ik moest feitelijk nooit in de Belgiëlaan zijn, ik reed mee op het dak en ik werd er gewoon ingesmeten.

Ik ging op een stoeprand zitten.

Ik keek naar de dader verderop.

Hij stapt niet uit.

Ik had eigenlijk alle recht om te weten wie.

Geen verontschuldiging.

Geen gezicht.

Nooit een naam.

Mogelijks was hij of zij even hard aan het hijgen als ik.

Of was er de waterkans dat de dader dacht. Ik heb ze.

Het kon zelfs een vijand zijn of een afrekening, maar waarschijnlijk is het zoals zoveel nooit meer dan nooit meer dan willekeur.

En toch… je vraagt je af, er zijn berekende mensen.

Ik zou direct uitstappen en willen praten met de persoon die ik aangereden heb.

De politie komt aan, ze zien me zitten en zijn direct gerust dat dit een gewoon ongeval is. Ze willen een PV opstellen, ik moet later die dag nog langskomen…

Gsm.

Papa.

Denken.

Hoe…

…

Dag papa,

Allereerst, moet jij kalm blijven.

Ik ben in orde.

Ik ben oké.

Ik heb niets.

Ik heb geen pijn. Ik heb werkelijk geen pijn.

Ik heb een ongeluk gehad met de fiets aan de post.

Ik heb écht niets ook geen pijn.

Kom je me even halen en helpen met de politie enzo…

Hij ontploft…

Wat is er?

Hoe, ben je gewond?

Gij liegt!

Papa, er is niets…

Ik heb werkelijk geluk gehad.

Gewoon aan de post papa.

Kom je me aub helpen.

Beeld Netflix series One Day

Rij voorzichtig hè, en rustig.

Er is echt niets.

Tot sebiet.

De vrouw die me hielp, hield wijselijk haar mond tot ik opleg.

Er werd iets gemompeld over interne bloedingen.

Niet te veel bewegen.

De adrenaline zorgt ervoor dat je wil rechtstaan en rondstappen.

Vecht of vluchtreactie.

Je hebt geen kans in winnen tegen een auto, maar je lichaam kan jaren evolutie niet tegenhouden.

Gewoon rustig wachten en tegen je instinct ingaan.

Ik had geen buikpijn.

Het is raar als je een ambulance voor jezelf ziet aankomen.

Altijd denk je als je opzij gaat of als je het hoort.

Ik hoop dat ze het halen en dat alles goedkomt.

Ik zit op een stoeprand.

Ik leef.

Ze zien me vanboven graag.

Ik moet blijkbaar nog dingen gaan doen.

De ambulance was er direct, de rotonde aan de post is een boogscheut van het ziekenhuis.

Papa moest van verder komen.

Ze deden direct een ring van kussen rond mijn nek en ze vroegen of ik ergens pijn had onderweg.

Ik zei, nee, ik ben op mijn zij en heup gevallen.

Maar mijn kaak doet zeer...

Mag ik mijn papa bellen?

Papa, ik ben niet meer aan de post wat ze nemen me mee naar het ziekenhuis met de ambulance.

Hij geraakt nog meer in paniek.

Waarom, je had toch niets?

Dat is ook zo, het gewoon ter controle op spoed, dat moet zo.

Oké. Ik kom.

Ik wil u vragen om voorzichtig en traag voor mij te rijden aub, ok.

Ok, ok, tot dan lieveke.

Dank u wel.

Eens op de spoed vroeg hield de arts zijn beide handen op mijn twee kaken.

Open en toe doen.

Eén kant klikte.

Kiss of Death

Hij lacht breed alsof ik een soort experiment was, alsof hij eindelijk iets eindelijk ontdekt had waar hij enkel over gestudeerd had.

Voel je dit, al zijn assistenten voelden ook mee.

Die kaak is ontwricht, trauma, dat zet zich goed met de tijd. Maar nooit helemaal.

Daar is niets aan te doen, geen operatie mogelijk. Gewoon tijd...

Telkens als ik moest geeuwen of op andere manier in het leven wou bijten, moest ik een mijn onderkaak met een bocht bewegen om ze verder open te krijgen.

Nu niet meer.

Ze klikt gewoon.

Het is een herinnering aan de kus met de dood.

Een Momento Mori om wakker te blijven op momenten die tellen.

De klik is nog altijd.

Tot vandaag.

Toen mijn ex man destijds ervan hoorde was hij razend, ik moest de bestuurder aanklagen en levenslang geld trekken omdat ik mijn mond niet meer open krijg.

Het is ook een manier om te reageren.

Niet de mijne.

Het was een gezegend moment om gewoon alles te herzien.

Zulke momenten bieden perspectief.

Je herziet prioriteiten.

Je kan ook bedankt zeggen voor een tweede kans in plaats van de tijd ervoor te blijven melken.

Misschien dat ik daarom nu zo grote mond heb tegen iedereen.

Ook tegen hem.

Misschien doe ik net zoals het rechtkomen, hem graag open om te zien dat ik hem nog kan open doen…

De dokter ontsloeg me snel uit het ziekenhuis, ander en erger...

Ook omdat ik vooral mijn ouders wou gerust stellen.

Geen platen, geen bewijzen.

Op dat moment allemaal niet nodig.

Feitelijk nu nog niet. Het slijt misschien wat sneller.

Ik was mentaal verdoofd. Ik onderging.

Beeld Alex Leys, met toestemming, worst van Welles met drone gefotografeerd

Ik was snel terug buiten oog in oog met mama en papa op spoed.

Mijn mama buiten haar zinnen van woede trok aan de oortjes van mijn MP3-speler die om mijn hals hong en trok daarbij bijna mijn nekbrace los.

Er volgde een scheldtirade.

Mijn vader kalmeerde haar.

Hij is erg goed in verhitte situaties bedaren als hij ze niet zelf start.

Muziek, was het goede muziek siste ze in mijn oor.

Loemp Jonk, gij vraagt om dood te gaan denk ik soms.

Ze had wel een beetje van gelijk, ik was niet slim en ik had weinig doel wat resulteerde in weinig levenslust en een enorme drang naar mensen die in me energie te veel te investeren hadden.

En dat hebben weinig mensen…

Ik was ongelukkig.

Niet doodongelukkig, maar ongelukkig.

Mama liet me denken aan de moment dat ik als buitenzinnig kind aan het dansen was met Charlotte, ik was op mijn 24 even doelloos en zot door het leven aan het dansen in gedachten in zalige onwetendheid als op mijn 14.

Ik was al lang vragend naar wanneer het leven eens écht eens ging beginnen.

Het school zorgde er alvast niet voor. De job bij mijn vader zéker niet.

Mijn mama vond me vaak dom en lichtzinnig, je zag dat ze verre van trots was.

Intussen weet ik dat ze dat nooit zal zijn.

Ze geeft me daarmee gelukkig carte blanche.

Met een felle ruk trok ze de sjaal van mijn nek en ze beval dat ik iets van mijn leven moest maken.

Enige handleiding, begeleiding, richting, vrijheid of middelen waren zoek of in tijd te kort.

Degenen die iets inspireerden kregen geen dank u wel, maar afkeuring en commentaar, ze werd en afgeschreven als dromers of zotten...

Dus ik werd één van hen, ik tekende, ik trok foto's en ik hield ieder verhaal bij dat me iets deed.

Ik doe dat nog steeds.

Ik luisterde terwijl de brandwonden doorbeten in mijn nek door de wrijving van de afgetrokken polyester sjaal.

Ze had gelijk.

Ik zat al lang vast in patronen die nergens naartoe gingen.

Terug in het ziekenhuis…

Wat heb je?

Wat is er?

Pijn?

Ik bleef maar zeggen 'niets'.

Als je net in het niets heb gezien, is dat ook al alles wat je gelooft dat je werkelijk hebt meegemaakt.

Dansen met auto's maakt iedereen enorm spiritueel en filosofisch.

3 overblijfselen van de aanranding met de grijze vierwieler; ik heb ook nog een klik in mijn nek telkens dat ik een trede omhoog neem op de trap. En heel soms doet de heup van de zij waarop ik gevallen heb pijn de laatste 3 jaar.

Ik weet dat de moment dat ik opstond op die rotonde dat Saman mijn man zou worden.

Ik ging van mijn man houden, hem leren kennen, investeren zoals hij in mij wou investeren.

Me geven.

De momenten waarop je bijna sterft maken je zoals je nu bent.

Ze bijten in je persoonlijkheid en nemen of geven iets dat je niet meer kwijt raakt tot de moment dat je alles kwijtraakt.

Net zoals G-krachten op een rollercoaster herinneren ze dat je nu in de Hand van God zit, je hebt geen controle.

Alleen het lot beslist of je erop of er onder gaat.

May the rubber chickens land where they feel at home

Pretparken zijn zo prettig omdat je er in de hand God kan zitten met het statistische feit dat alles 99,999 % juist afloopt.

Je hebt geen controle over de rit.

Het is prachtig valsspelen als surrogaat der avontuur en eigen initiatief.

Er zijn weinig mensen over die het lef hebben voor initiatief.

De Magere Hein zwaaide naar me als een spartelende vis op het asfalt op de rotonde van de post van Herentals en ik wist niet dat ik hem nog zou terug zien tot op de nacht van 2 september op 3 september 22 en in één van de volgende hoofdstukken.

Helena, kind.

Als je ga fietsen, doe je haar omhoog. ALLE haar. Altijd.

Hierom.

Je kan op de moment dat je op een rotonde fiets een bles haar hangen en de bestuurder heeft ook een blinde vlek in de vorm van de zijpijler van de carrosserie, zijnde de BALK die zit tussen de raam en de voorruit. Daar ziet een bestuurder niets op een rotonde. En door een bles haar zie je ook niets. Als beide bestuurders even snel rijden en blind voor elkaar zijn is een aanrijding onvermijdelijk.

En als je ooit auto rijdt, wees bewust dat je een deel van show niet ziet op een rotonde, omdat een auto een carrosserie heeft.

De kans is extreem klein, maar ze is er.

Ik heb ze gevoeld.