HET LACHENDE AUTOOTJE// Kinderverhaal
Vandaag was het zover. Simon had al tien dagen op rij de vaat voor mama gedaan, de bedden opgemaakt én de was al twee keer opgevouwen.
Vandaag zouden ze samen naar de zoo gaan.
Heel de busrit zat Simon at taterend uit, tot ergernis van de andere passagiers.
Hij had nog nooit een leeuw in het écht gezien. Mama had al uitgelegd dat zijn gebrul door merg er been ging, als een triomfantelijk wild geraas dat heel de zoo en soms ook station Antwerpen Centraal een klein moment stil en angstig kon maken.
Simon wou hem heel graag zien, maar eerst moest mama wel eens gaan kijken om zeker te zijn dat hij wel vastzat. Of nee, hij was een man, hij zou wel eerst gaan.
Er zou water rond hem zijn en een hoge muur. En je kent katten zei ze, al steekt hij over, als hij nat wordt moet hij zich eerst nog een uur likken. Genoeg tijd om weg te lopen, knipoogde ze naar Simon.
Eindelijk waren ze er. Simon liep al naar de busdeur zonder op mama te wachten.
De deur ging open en hij liep de straat op.
Simooooooooooooooooooooooooon!
Wild gebrul en getoeter en gierende remmen maakten zich meester van hartje Antwerpen.
Simon dacht dat het de leeuw was, want door dit gebrul werd even angstig en stil.
Maar, het was mama, die zich wrong tussen de andere treuzelende buspassagiers. Haar haar zwiepte wild op en neer terwijl ze naar hem liep, ze leek net zelf een leeuw.
Boos en warm tegelijk omhelzende ze hem, om hem daarna een ontnuchterende klap in zijn gezicht te geven. Nu pas keek Simon rond, hij besefte waar hij stond, op het zwarte deel van de weg.
Mama noemde dit het dodendeel.
Er stond een leuk rood autootje voor hem, met een lachende snuit. Hij wees mama op de mooie snuit terwijl ze nog trillend op haar benen stond. Misschien beurde dit haar op? Er was nog niets ergs gebeurd?
Simon toch, kijk eens naar die arme mevrouw die in dat autootje zit? Die oude mevrouw lachte inderdaad niet met haar autootje mee.
Ze rolde haar raam naar beneden en riep naar Simon's mama lelijke woorden en vroeg haar of het zo moeilijk was om op haar kind te letten.
Simon's enthousiasme zonk hem nu in de schoenen. Het was mama's fout immers niet dat hij als een kip zonder kop op straat liep, hij wou de leeuw zien!
Mama excuseerde zich voor zijn fout bij de oude vrouw in het rode, lachende autootje.
Mama pakte Simon op en ze bracht hem naar de veilige, grijze zone, de stoep.
Ze liet zijn hand niet meer los alvorens ze voor de poort van de zoo stonden.
We zijn er, zei ze.
Nu, zei ze plechtig, wil je dat je voor mij iets heel belangrijk doet.
Iets waar je je leven lang op moet letten.
Je moet me beloven nooit meer op de straat te rennen. Rennen is voor parken, zoo's, tuinen of pretparken, niet tussen auto's. Tegen onze lieve poes kan ik het niet vertellen, maar tegen jou wel, lieve Simon, dat is mijn grootste geschenk, snikte ze.
Dat ik het je kan zeggen en dat jij het begrijpt.
Moest daarnet het lachende autootje niet kunnen stoppen, dan was ik nu alleen aan de poort van de dierentuin, begrijp je dat.
Simon trok nu grote ogen en besefte hoe gelukkig hij was dat hij hier stond met mama.
Kom, zei ze, nu weet het en nu gaan we naar de leeuw zien!
En zo begon de trip, van spelende olifanten, slingerende apen en kleurrijke paradijsvolgels.
Allemaal klaarwakker lieten ze het beste van zichzelf zien.
Tot ze, uiteindelijk, aan de koning van de jungle kwamen, die... sliep.
Net zoals de rest van de familie, bewegingloos.
Simon vroeg aan mama of ze hen niet op een of andere manier kon wakker maken.
Niet zonder barbecue, grapte mama terug.
Simon gooide teleurgesteld wat apennootjes naar zijn kop die noodlottig in het water terecht kwamen.
Teleurgesteld wandelde ze van de koning van de jungle weg, die nog licht geërgerd een vlieg met zijn staart op zijn kop doodsloeg.
Wat een teleurstelling.
Simon wandelde verder tot hij in een warme serre een bruine, kleine schildpad zag zitten.
Hij sliep ook, maar toen Simon zijn zak snoepjes bovenhaalde, werd hij klaarwakker en al werd al snel zijn smullende vriend.
Per vergissing beet hij al eens in Simon's vingers, waar Simon smakelijk om lachte. Hard bijten kon hij immers niet. Wat was hij een hoop liever en speelser dan die tamme leeuw.
Mama zag dat Simon zich amuseerde en ze besloot even een koffie te gaan halen, om van heel het gebeuren even te bekomen.
Simon ging even naar de andere dieren zien en wie zag hij achter hem volgen, haastig, toch wel voor een schildpad!
Hij beseft dat hij van een schildpad veel meer vriendschap kon krijgen dan van een leeuw.
Hij zag de eenzame schildpad en zijn open rugzak met snoepjes. Toen kreeg hij een lumineus idee!
Jij komt met mij naar huis! Geen eenzaamheid meer voor jou!
Je mag zelfs in mijn bed slapen en elke dag na school geef ik je snoepjes, gelukkig dat mama hier niet is dan moet ik het haar ook niet vragen.
Snel stopte hij de schildpad, waarvoor hij de gepaste naam Arthur had verzonnen, in zijn open rugzak.
Mama kwam zich van geen kwaad bewust terug met een dampende, lekker ruikende koffie, waar ze zienderogen van opkikkerde.
Wil je mee naar de zeeotters gaan kijken, vroeg mama.
Zeker! Zei Simon, zijn zak snel meeritsend. Terwijl hij gelukkig met mama meehuppelde, kwam er vanuit een de schildpaddengrot een mamaschildpad net uit haar bed, zoekend naar haar dochter...
Ze zou in die korte tijd toch niet tot aan de tijgerkooi geraakt zijn!
O kinderen, als je ze een moment niet in het oog houdt, dachten twee moeders die dag.
Terug thuis ten huize Simon was het voor mama een drukke dag geweest. Terwijl Simon naar het toilet holde, schonk mama zichzelf een glas wijn en deed haar verhaal tegen papa.
Je drukke dag is nog niet voorbij, zei hij terwijl zijn ogen afdwaalden op Simon's open rugzak.
En daar klom de totaal verwarde schildpad, Simon's rugzak uit.
Mama zuchtte diep, nam het arme beest vast en zette haar in de wasbak om te kalmeren en maakte voor haar een nestje en lekkers klaar.
Simon liep snel terug de living in en ritste zijn rugzak mee naar zijn kamer.
"Jongeman!", riep papa met een stem van een kerkklok, waarmee Simon bij klokslag wist hoe laat het was.
Heb jij ons niets te vertellen ???
Simon biechtte zijn schildpad-ontvoering op, met tranen in zijn ogen en vol goede bedoelingen.
Ach ja, gezien de recente gebeurtenissen, waren mama en papa al blij dat zowel de schildpad als Simon in goede gezondheid waren.
Simon's ogen lichtte op bij zoveel vergevingsgezindheid.
Mag ik Arthur dan houden? Vroeg hij vol hoop...
Nee, riepen mama en papa in koor. Hij slaapt vanavond in onze gootsteen. Maar als troostprijs mag je met mij morgen terug naar de zoo, om Arthur terug thuis te brengen.
Zonder uit de bus te rennen of nog meer kattekwaad uit te steken gingen mama en Simon Arthur terugbrengen naar de zoo. In de serre lag een oppasser plat op zijn buik onder de planten naar iets te zoeken.
Mama kon hem gelukkig direct geven wat hij zocht.
Arthur lachte vanuit haar kooi naar haar trouwe oppasser, en Arthurs mama, die droogde haar tranen en sprong voor een schildpad wild op en neer bij het zien van haar dochter.
We hadden overal naar haar gezocht!
Naar hààr nog, wel zei mama.
Onze excuses, mijn zoon zocht een speelkameraadje en hij heeft haar ongezien in zijn rugzak gestoken terwijl ik in de cafetaria een koffie ging halen.
Ach zo, zei de oppasser, aan stelen van dieren uit onze zoo hangt een grote straf vast.
Simon keek beteuterd naar de grond en vroeg zich af wat hem nog allemaal boven het hoofd hong.
De oppasser keek in de ogen van schildpad, en al leek ze wat onrustig en dooreengeschud, ze bleek een jonge schildpad met veel geluk in blakende gezondheid.
Hij herenigde haar met haar gelukkige familie die haar enorm gemist had.
Jongeman, gelukkig dat ik nog maar twee uren geleden heb gezien dat deze schildpad vermist was, dus als jij hier over kan zwijgen, dan kan ik ook zwijgen over haar tripje naar jullie thuis.
Ze lijkt je graag te hebben, dus kom haar maar snel nogmaals bezoeken, maar haar niet meer meenemen!
Simon wou dit al niet meer, met haar papa en mama en al haar broers en zusjes leek ze niet meer eenzaam. En met de gekko's en de salamanders speelt ze ook graag, zei de oppasser.
Simon gaf de schildpad nog een dikke knuffel en vroeg met mama terug naar de leeuwen te gaan.
Hopelijk hadden ze goed geslapen en zijn ze nu eindelijk wakker!
*Images above; partly me & me+AI & pure AI
Best images from starting 30/04/2023 prompt @ AI, when AI was little poluted and confused with other stories & concepts.
Simplest tale of the best memories of being homebound, stupid, married and happy <3
Parenting, living and communicating in first gear had its charm.
Learning to live with my new self.
Hoping you do the same, please show her the way to grow old.